خرد و محبت و عصر کرونا

از خودم پرسیدم :تو با بیماری سختت چه می کنی؟

آن. دوره. هراس را خوب می شناسم چون از سر گذراندم و خدا را شکر پشت سرگذاشتمش،گرچه هنوز مراقبت می کنم  اما آن صبح بیداری های سه صبح و درد کف پاهام و هراس و وحشتی وصف ناپذیر هیچ واژه و کلامی و هیچ استدلالی حریفش نمی شود،هیچ چیز غیر از مسکن و دراز کشیدن در تاریکی  روز، یا حمام آب داغ حریفش نمی شود.

گاهی فکر می کنم آیا بیماری باعث شد دگرگون بشوم یا خردمند تر؟به دوران طلایی پا گذاشتم یا به احساساتم نزدیکتر شده ام؟ام 

انگار انسان بهتری شدم گوش هایم تیزترشدند چشمانم با دقت تر می بیند و بیماری بهم. نگفته بود عاشق تر شده ام حتی خوابش را هم. نمی دیدم جزییات خصوصی زندگی ام را به درمانگرم بگوییم و یا به خانم دکتر زنان که در کلاس نقاشی دیده ام .احساس می کنم چیزی برخلاف میلم ،مرا به مقابله با آموزه های. فرهنگی و اجتماعیم هل میدهد.

بعضی از نزدیکانم دوست ندارند از قسمت و رویه های  تاریک م بدانند وقتی در معرض. دیدشان قرار میدهم عکس العمل های جالبی را می بینم.

من هم  بسیار مدیون آن بیماری هستم .به خودم بارها گفته ام  درست  زتدگی کن ایمان داشته باش که فقط خوب بودن سیال و جاریست .

چیزهای زیادی آموختم عشق به خانواده و اقوام دیدن طبیعت ،لذت از مشاهده ها و تغییر فصل ها ، خوشحالم یاد گرفته ام چطور از زندگی لذت ببرم 

یاد گرفتم به بودن فکر کنم به سرگرمی های  زندگی جذب نشوم از روزمرگی ها  خودم  را   رها کردم با معجزه بودن همراه شدم

یونگ از اینکه گفته تنها یک درمانگر زخمی می تواند حقیقتا درمان کند