پنجره

مثل بچه آدم نشسته بودم و می نوشتم . بلاگفا هم راه را به من نشان داده بود و پنجره را برایم باز کرده بود.یکهو نگاهی به پنحره ام از بین نگاهها میخکوبم می کند. من فقط نشستم و وبلاگم رامی نویسم . نگاه بین زمین و هوا مرا میخکوب می کند نگاهی مجازی !نگاهی که انگار از نوجوانی های از دست رفته و جوانی های سرخوشانه م منتظرش بودم، و یلاگفا  که بی هیچ اهمیتی به این دو نگاه سرگردان گاه پتجره میبند گاه خود پنحره به سویم بسته می شود ...پشت پنجره یک ایدال گرا نشسته است . من پشت پنجره مات مانده ام . بی شرف قلبم را با خودش برد من مانذه ام با یک حفره خالی......

اثیره...