تابلويي كه رو به اتمام است

بزرگترين  شاعر جهان زني ست  كه با سي و دو حرف  سكوت اش را خراب نكرد و شاعري كه نقطه چين گذاشت و من اين روزها بوم را  روي سه پايه مي گذارم و خودم را نقش ميزنم تو را به رنگ عشق .تو را براي قاب نمي خواهم تا به دل ديوار بسپارمً تا دلخوشي باشي  بگويم و بنويسم  مرد هنرمندي را باز به تكرار نقش زده ام  .نه!تو را آزاد و رها مي خواهم تو هر ثانيه مرا شكل مي دهي در متن روز  در سكوت پشت اين پنجره در رعشه شانه هاي سماور تو را روي  بوم  مي كشم رنگ ميزنم اخم مي كنم انگار قناري در محبس است سرودي زير لب ميخواندسرودي شعري نغمه اي كه تو مي خواني مثل اسبي سم صربي ميزند به ميدان و من در اتاق م تو را رسم مي كنم با رنگها و قلم موهايم ميان سيم سه تار و سنگ كف اتاق وسرودب شوي  در پنجه لاغر محكوم آهنگ شود. سوت بزني  و بخواني با دل من بساز ...لابد شعر ميخواهم از پشت لب هاي بسته ات  از انگشت هايت يا قصه اي از لاي كتاب قصه هاي كودكيت لاي بازي و خاطرهاي بچگانه شايد   سكوت ميخواهم ازنوشته هاي كه در آن  من  تار تنيد ه ام ...من تو را  اينگونه نقش  ميزنم...